Ze zetelen zich aan de picknicktafel en nuttigen daarbij een van huis meegenomen kop thee en koffie. Verwonderd loop ik naar ze toe. "Maar dat hoeft toch helemaal niet, je eigen koffie meenemen", roep ik uit. "Dat kunnen jullie gewoon hier zetten, in het tuinhuis!"

De dames schrikken zich wild van deze enthousiaste onderbreking van hun gesprek, bedanken verlegen voor het aanbod en vervolgen hun gesprek.

“Ohoh”, denk ik. Zouden ze me wel begrepen hebben?

Blijkbaar wel. Later die middag, nadat twee van de vriendinnen vertrokken zijn, nadert de overgeblevene het tuinhuis. Ze stelt zich voor en vraagt me waar ze dan haar kopje koffie of thee kan maken. Ik geef haar een rondleiding door de minikeuken van het tuinhuis. “Is makkelijk hè”, zegt ze. “Is makkelijk”, beaam ik.

Ze blijft nog even bij me zitten. Al 26 jaar is ze in Nederland. Turkije, waar ze oorspronkelijk vandaan komt, is onderhand een vakantieland geworden. Hier in Rotterdam voelt ze zich thuis. Logisch na zo'n lange tijd.

Haar man doet iets met water en is vaak onderweg, maar is geen schipper. Wat hij dan wel precies voor baan heeft kan ze niet uitleggen. Ze heeft 3 kinderen. De jongste is een meisje. Haar oudste zoon is verliefd op een Marokkaanse.

"Moeilijk, lief meisje, maar is andere cultuur. Maar ja, de liefde niet stop", zegt ze schouderophalend. "Nee", zeg ik, "de liefde hou je niet tegen."  "Als je dochter ouder is, mag zij dan ook vriendjes hebben?", vraag ik Sevilay. Met grote ogen kijkt ze me aan. "Neehee! Mag niet hoor!", roep ze uit.

Ze moet gaan. De kinderen komen thuis. Ze belooft een keer thee te maken. Dan krijgt ze plotseling nog een goed idee. "Ik heb konijn, zes. Vier klein, geboren in tuin. Mag ik meeneem hier?”

"Om ze uit te laten?", vraag ik verbaasd.  "Ja," zegt ze, "kinderen speel hier en dan neem weer mee naar  huis". We zullen het er eens met Harmen over hebben. Misschien is een konijnenrenbaan niet eens een slecht idee.