Hadden we net al onze moed verzameld om te beginnen met het planten van de viooltjes, zaten we nog geen twee minuten met de handen in aarde, zien we in de verte, vlak voor het tuinhuis een paar dikke rookwolken opstijgen. Net als u waarschijnlijk op dit moment vroegen wij ons af wat daar in Godsnaam gaande was.

Ik rende naar de plaats des onheils en vond op ons terras een breeduit lachende Avni, met een stapel losse blaadjes in zijn handen die hij één voor één in een vuurtje stond te gooien. Wat was hij aan het doen?

Avni is een gezellige, vredelievende man. Uit vorige ontmoetingen heb ik begrepen dat hij naar de Mevlana moskee gaat om te bidden en dat hij een Turkse vriend beter zou vinden voor de Nutopische meisjes. Maar van dit verhaal begreep ik niets. "Moet van Koran", lachtte hij. "Waarom?", vroeg ik. "Moet van Koran", antwoordde Avni nogmaals.

Beteuterd keek hij toe hoe ik een emmer water over zijn blaadjes heen kieperde. "Moet misschien van Koran, maar dat mag niet hier, meneer", zei ik. "U kunt niet zomaar vuur maken. Straks gaat iedereen dat hier doen. Het is geen goed voorbeeld."

"Oh", zei hij, "dan ik ga daar", wijzend naar de overkant. Hij was zich duidelijk niet bewust van de onmogelijkheid van zijn actie, pakte de resterende papiertjes en vertrok alweer lachend.

Later die middag vroeg ik aan Jeanette, die ook moslima is, of zij wist wat erachter zou kunnen steken. "Het is een kalender met de bidtijden", zei ze. "Het zou kunnen dat de naam van Allah erop staat en dat hij het daarom verbrandt. Maar dat hoeft niet. Ik gooi ze gewoon weg."

Nou, poepoe. Misschien is een papierversnipperaar in de Mevlana geen overbodige luxe. Dat voorkomt misverstanden!