Het heeft even geduurd voordat het nare gevoel was verdwenen. Het nare gevoel van binnen dat verbonden was aan de verwoesting van de hutten. De hutten die met zichtbaar plezier en energie in een dag waren opgebouwd, waren in de daarop volgende nacht weer kapot gemaakt. Naast verbazing en ontzetting kwamen duizenden vragen op, waarvan één het meest pregnant, de vraag naar het waarom. Wat drijft iemand om dit te willen doen? Welke intrinsieke of extrinsieke motivatie ligt hieraan ten grondslag?

Voordat werkelijke antwoorden werden gezocht en gevonden, was het noodzakelijk de verbazing en ontzetting te uiten. Was het tijd voor represailles? Zouden we met dezelfde kracht terugslaan? Moesten we het totale project afblazen na een dergelijke vorm van agressiviteit? Hadden we dit kunnen verwachten? Lag het aan de aard van de buurt?

Allemaal gesloten vragen, ontstaan uit gevoel van onmacht en teleurstelling. Met zoveel goede bedoelingen, energie en plezier was het project opgezet en ten uitvoer gebracht, wat bleef daar nu nog van over. Waar hadden we het allemaal voor gedaan?

Ja, waar hadden we het allemaal voor gedaan! Omdat we een idee hadden dat we vorm wilden geven. Een idee waarvan we dachten dat de uitvoering nooit klaar zou zijn omdat het werd vormgegeven door iedereen die mee deed…… in welke vorm dan ook.

Maakte dat niet dat deze verwoesting onderdeel uitmaakte van het geheel? Hoe konden we deze in onze ogen negatieve inbreng in het proces een andere draai geven?

Dit was niet de eerste keer dat dingen die op het nieuwe land gemaakt waren vrij snel weer werden afgebroken. Tegelijkertijd werden er met de aanwezige materialen ook weer nieuwe dingen gebouwd. Dit nieuwe land roept duidelijk andere reacties op.