Proefpark de punt, de koninginnentuin van Creatief Beheer
antenne rotterdam

proefpark de punt

jfmamjjasond
1610141923273236414549
2711152024283337424650
3812162125293438434751
4913172226303539444852
5183140
week 13 | vrijdag 29 maart 2024 16:28 uur | 1 bezoekers


boom alvast warm aangekleed...

Samen borduren is ook een soort zaaien

Zoiets wordt het, straks, maar dan veel mooier

Vrouwen tuinieren in Delfshaven

Stoeptegels eruit, plantjes erin.
Maar eerst een sterke vrouwendag en een sterke mannendag.

Vrouwen tuinieren in Bospolder-Tussendijken


HET BEST BEWAARDE GEHEIM VAN DELFSHAVEN


Wat moeten die vrouwen toch altijd allemaal bij elkaar? Is dat nou nog steeds nodig, dat ze zonder mannen samen willen zijn? Staat dat de emancipatie juist niet in de weg? Blijkbaar niet. Dat merk ik tijdens een middagje meelopen op het Vrouwen Empowerment Centrum in de wijk Bospolder-Tussendijken. De vrouwen werken geconcentreerd aan diverse doelen. En sinds er een verbinding is met Creatief Beheer kwam er een extra dimensie bij.


Ondanks de kou, begin april, ligt er een stralend kleurrijk bollenveldje voor de deur van VEC BoTu. De bollen hebben de vrouwen het afgelopen najaar zelf met lichte tegenzin in de grond gestopt, op aanwijzing van tuinvrouw Tonny en tuinman Bruno van Creatief Beheer. Nu zijn ze blij verrast door de kleurenpracht, in de vorm van een vrouwenteken. De Japanse kers ernaast moet nog gaan bloeien maar staat er nu al gekleurd op. Bast en takken zijn warm ingepakt door haak- en breiwerk van de vrouwen. Je weet meteen waar je bent, een herkenbare plek in de wijk. Binnen heerst een gastvrije sfeer onder leiding van gastvrouw Wassila Asnoussi. Ik voel me meteen welkom. Thee. Koekjes.


Van maandag tot en met vrijdag barst het hier van de activiteiten in het twee verdiepingen tellende pand. Van computerles en conversatieles tot fietsles en gymnastiek. Deze middag kom ik speciaal voor de groep vrouwen die met tuinvrouw Tonny elke week een middag aan de slag is. Tot nu toe is het veel te koud geweest om naar buiten te gaan. Maar, is dat erg? Binnen is een borduurproject gaande. Ook een soort van kweken en groeien, maar dan op een andere manier. Tuinvrouw Tonny heeft jarenlange ervaring in het begeleiden van bordurende vrouwengroepen. Ze nam hiertoe als kunstenaar zelf ooit het initiatief. Vooral uit nieuwsgierigheid naar wat vrouwen in de buurt, zittend op straat voor hun huis, nou allemaal aan het haken, breien en borduren waren. Hoe ziet dat cultureel erfgoed eruit? Wat beweegt die vrouwen? Hoe zien ze hun leven? Samen borduren aan een kunstwerk blijkt een bindende factor te zijn tussen vrouwen van verschillende herkomsten en leeftijden. De bijeenkomsten zijn een bron van vertrouwen, contact en uitwisseling. De prachtigste intieme verhalen komen naar boven. Daardoor voelen deelnemende vrouwen meer saamhorigheid en leren ze tegelijkertijd (beter) Nederlands spreken.


Sommigen vrouwen komen al heel lang naar deze groep en waren betrokken bij het borduren van het bruidskleed voor Rotterdam Culturele Hoofdstad in 2001. Dat kleed, gemaakt door heel veel vrouwen in verschillende wijken van Rotterdam, hing jarenlang prominent in de trouwhal van het stadhuis op de Coolsingel. Totdat het plaats moest maken voor de nieuwe garderobe op die plek. Borduren blijkt een prima manier om concentratie op te brengen en tegelijkertijd te ontspannen en met elkaar te praten. De verhalen komen makkelijk los. Zoals van de twee vrouwen uit Servië en Kroatië. Ze zijn hier vandaag voor het eerst. Een grote blonde vrouw vertelt hoe ze begin jaren zeventig als twintigjarige van huis weg liep om te gaan werken in een wasserette in Nederland. “Geld verdienen, de wereld zien.” Ze bleef. Ze kan zich prima uitdrukken in het Nederlands. Haar grammatica is misschien niet perfect, maar ik sta verbaasd van haar grote woordenschat. “Zelf geleerd,” zegt ze, “van de televisie.” Een wat oudere Marokkaanse vrouw komt hier al sinds begin jaren negentig, toen het centrum nog in een ander gebouw huisde. Waarom? “Het is hier gezellig, wij praten over veel, en we spreken Nederlands.” ‘Met Nederlands Meer Contact’: de letters van deze slogan krijgen allemaal een eigen geborduurd lapje. Straks komen al die lapjes op een groot versierd wandkleed. “Want het is natuurlijk wel zo,” zegt Tonny. “We proberen hier zoveel mogelijk Nederlands te praten. Zodat iedereen kan volgen wat er gezegd wordt.” De slogan werd bedacht door een 84-jarige Nederlandse deelneemster. “Ik bedoelde het eigenlijk meer als grap hoor,” zegt ze stoer, “ik wist niet dat het serieus werd.” Maar toch wel leuk, dat het straks groots aan de muur hangt.


Tonny vertelt dat het moeilijk is om de vrouwen naar buiten te krijgen. De natuur vinden ze vies en eng. De meesten zijn totaal vervreemd van hun eventuele boerenwortels wat betreft groenten en bloemen kweken. Natuur heeft in hun ogen geen status. Ze zijn bang voor beestjes en spinnen, voor drollen, voor alles wat buiten is. Tonny wil daar verandering in brengen. Het is haar droom om spinnen en beestjes met de vrouwen te gaan schilderen en die buiten op het aangrenzende schoolplein te hangen, om zo hun angst een beetje weg te krijgen. Want nu geven ze die angst ook door aan hun kinderen, die ze daarmee een vanzelfsprekend buiten zijn in de natuur onthouden. Terwijl alle tuinmannen m/v weten hoe gezond en helend de natuur is, ook voor kinderen. “Er is nog een gigantische afstand tussen de vrouwen en de natuur”, zegt Tonny. “We moeten die echt overbruggen.”


Volgende week is het minder koud. “Dan gaan we zaaien”, roept Tonny. “Wie heeft er een tuin of een balkon?” Diverse vingers gaan omhoog, dat ziet er veelbelovend uit. Iemand wil aardbeien zaaien. Tonny zegt dat je die niet goed kunt zaaien, je kunt beter stekjes nemen. Maar tomaten, die kun je weer wel zaaien. O ja. Als het mooier weer is, gaan de vrouwen tuinieren op het stenige grijze schoolplein, tussen het VEC-BoTu en basisschool De Korf. De school is akkoord. Stoeptegels deels eruit, plantjes erin. Het plan is nog niet helemaal tot in details uitgewerkt, maar zeker is dat er dan een sterke vrouwendag en een sterke mannendag georganiseerd gaan worden. Ook gaan de vrouwen onder leiding van tuinman Bruno op het schoolplein een lemen broodoven bouwen. Kunnen ze hun eigen brood en pizza’s bakken. En zijn ze vanzelf buiten…


Tonny noemt VEC BoTu een beetje lacherig het best bewaarde geheim van Rotterdam. Maar, serieus: “Het is meer dan het lijkt. Er gebeurt hier zóveel. We gaan niet alleen naar buiten om te tuinieren, maar hun blik raakt ook letterlijk meer naar buiten gericht. De vrouwen leren hier verder te kijken dan hun eigen cultuur, ze horen en zien hoe de Nederlandse maatschappij in elkaar zit, hoe ze overkomen in het straatbeeld, dat is ook voor hun kinderen belangrijk. Want in deze buurt wonen vele gesloten gemeenschappen, die alles van elkaar weten, maar niks van andere culturen. Ze ontdekken opeens hoe het is als een oudere Nederlandse vrouw geen kinderen heeft. Hoe ga je om met ouderdom? Dat is een openbaring voor ze. En bij een voorlichting over homoseksualiteit was de belangstelling zo groot dat de zaal haast te klein was. Er is hier in dit nieuwe pand heel veel mogelijk. Het is hier letterlijk een ontmoeting van culturen en een stapje verder komen op de ladder. Dit trekken we nu verder, door via Creatief Beheer ook meer naar buiten te gaan met de vrouwen en ze te laten ontdekken hoe belangrijk natuur is voor henzelf en hun kinderen.” Als Tonny het zegt, is het ongetwijfeld waar… Dat weten de vrouwen inmiddels wel.


 


 

 
Array
(
)

*

laat dit veld leeg

Tweets by @proefpark